GİDENİN ARDINDAN
– Serdar Kahraman’ın anısına –
Bana içini döktüğü gecelerde
Dudakları titriyordu,
Elleri de…
Üzerinde durmadı.
Gözleri kan çanağına dönmüştü,
Kirpikleri dökülmüştü,
Aldırmadı.
Uykuları bozuldu,
İşinden geri kaldı,
Boşverdi.
Eziyet çekmeye razıydı,
Çekti de.
Hiçbirini takmadı kafaya,
Takmaz göründü, marifet saydı.
Ama…
Bir gün çilesi bitti.
Bana anlatacak birşeyi yoktu artık.
Utandı. Yüzüme bile bakamadı,
Yanımdan öylece geçip gitti.
Birgün gelip saadeti tadacağını
Ummuyordu aslında.
Kendisini de sevebilecek birinin olduğunu,
Hiç düşünmemişti.
Evet, öyle birisi vardı dünyada.
Daha onunla karşılaşmadan
Gerçekleşmesi,
Beni en çok üzen
Yönüdür, ölümünün.
Gidişi belli belirsiz, sessiz bir gidiş…
Ne yaşadığı, ne yaşamadığı belliydi.
Hiçbir şeyin zaten varamamıştı tadına,
Gündüzü gündüz, baharı bahar değildi.
Kim ne derse desin ben eminim:
Bu bir intihar değildi.
Mustafa Soner Acar
01.07.1999
Yazılar